“Таленавітых людзей павінны ведаць”, — падумала настаўнік Алена Віктараўна Канапацкая, наведаўшы ў чарговы раз сям’ю свайго вучня і ўбачыўшы цуд нараджэння карціны. Яна зрабіла ўсё магчымае для таго, каб 18 сакавіка ў музеі Залескага яслі-сада—сярэдняй школы адбылася выстава-прэзентацыя карцін Алены Георгіеўны Паланевіч “Пад сховамі лесу”. 

Напачатку сустрэчы Алена Георгіеўна пазнаёміла прысутных са сваёй творчай біяграфіяй. Спецыяльнай адукацыі мастака яна не мае, так здарылася, што з самага дзяцінства  любіла маляваць і захаплялася прыродай. Сваім першым настаўнікам і натхняльнікам лічыць маці. Па шчырым прызнанні, пасля алфавіту яе  першай кніжкай была кніга пра тое, як зрабіць чучалы жывёл. На практыцы нічога не атрымлівалася… Але ўпартасці ў яе хапала ,  да гэтай справы вярталася не адзін раз. Нарэшце пашчасціла. Брат-ляснік  прынёс  забітую выпадковым выстралам качку, занесеную ў Чырвоную Кнігу Беларусі. Вось з гэтага часу і пачалося  сапраўднае захлепленне таксідэрміяй (навукай вырабу чучалаў).

Спроба за спробай, поспех за поспехам. Напаткаў і  шчаслівы  выпадак: у Мінск з Піцера прыехала знакамітая тады на ўсю краіну выстава “Царскае паляванне”, на якой былі не толькі прадстаўлены чучалы розных жывёл, але і   дазвалялася паўдзельнічаць са сваімі работамі майстрам-аматарам. Калі Алена Георгіеўна паказала кампетэнтнаму журы свае работы, то здзіўленню іх не было межаў. У хуткім часе яна ўладкавалася  на  працу лабарантам-таксідэрмістам  на кафедру лесаводства  БДТУ. Любімая праца, любімая справа…І зноў выпадак.  

Негарэльскае лясніцтва зрабіла  незвычайны падарунак на  чарговы юбілей кафедры лесаводства —прадставіла  трафей для вырабу чучала  высакароднага аленя… Калі трафей у суправаджэнні таксідэрміста неслі па вуліцах Мінска, абурэнню мінчукоў не было межаў. “За што яго забілі?”— чулася з усіх бакоў на кожным кроку. “За прыгажосць…”—не вытрымаўшы маральнага націску, адказала Алена Георгіеўна і… развіталася са сваім захапленнем. З таго моманту яна малюе толькі жывую прыроду.

Увазе прысутных было прадстаўлена сем карцін, вельмі разнастайных  па жанры. Кожная карціна—гэта асобная гісторыя, насычаная сваімі вобразамі.  Першыя з іх— “Інкубус” і “Нараджэнне Венеры” створаны пад уплывам амерыканкскага мастака Барыса Валеджы.  Алена Георгіеўна ўспамінала, як разглядала шэдэўры майстра і ў  памяці ажывалі  сюжэты прыгодніцкіх  кніг, хацелася самой стварыць нешта фэнтэзійнае. Таму першую карціну “Інкубус” (распусны дэман) Алена Георгіеўна захоўвае як талісман, астатнія-падораны розным людзям з нагоды розных падзей.

Уразіла ўсіх сваёй  таямнічай прыгажосцю  і першароднай свежасцю фарбаў  карціна  невялічкай царквы,  размешчанай на беразе рэчкі. Аказалася, што гэта малюнак царквы 12 стагоддзя, якая знаходзіцца ва Уладзімірскай вобласці на Нерлі. Адразу ўспомніліся словы Уладзіміра Караткевіча з верша “Дзіва на Нерлі”:

Белая песня ў лугах залацістых,
Кліч адзвінеўшых стагоддзяў зямлі,
Кволая-кволая, чыстая-чыстая,
Быццам дзяўчына, царква на Нерлі…

Дом Алены Георгіеўны, дзе яна жыве з мужам і сынам, знаходзіцца каля самага лесу. Напэўна, таму большасць карцін прысвечана гэтай тэме, што  і абумовіла выбар назвы выставы.

Немагчыма адарваць позірк…Ты стаіш, як зачараваны, і ўсё мацней і мацней паглыбляешся ў свет жывой прыроды. Здаецца, секунда—і мядзведзь кінецца ў твой бок, не даючы ніякага шансу на выратаванне…

Вось так часта здараецца ў жыцці: чалавек працуе з табой у адным калектыве, а ты амаль нічога не ведаеш пра яго захапленні.   

Дзякуй, Алена Георгіеўна, за тыя хвіліны душэўнай асалоды, якія вы падарылі  ўсім прысутным!

Наталля Сідарава, настаўнік беларускай мовы і літаратуры Залескага яслі-сада—сярэдняй школы