Рыгор Сарока паставіў другі помнік Агінскаму
Трэцяя прэм’ера оперы “Міхал Клеафас Агінскі. Невядомы партрэт” пройдзе ў дзень яго нараджэння – 25 верасня. Першая прэм’ера прайшла 12 снежня ў Палацы культуры. Другая – праз два дні.
– Як я сябе магу адчуваць? Пры двух аншлагах, бітком набітых залах? – дзеліцца ўражаннямі Рыгор Сарока, галоўны дырыжор сімфанічнага аркестра Маладзечанскага музычнага каледжа імя Агінскага, мастацкі кіраўнік праекта пастаноўкі оперы. – Хто яшчэ можа ў Маладзечне запоўніць дзве залы?
У пастаноўцы браў удзел Маладзечанскі моладзевы музычны народны тэатр. Дарэчы, яго заснавалі яшчэ ў 2007 годзе пры каледжы. Кампазітар – Алег Залётнеў.
– Сёння ў нашым горадзе папса можа сабраць 200, 300 чалавек, але каб аншлаг? Гэта вялікі поспех, – лічыць спадар Рыгор. – І я шчаслівы. Шчаслівы, што падняў такую глыбу, што зрабіў горад оперным.
На прэм’еру запрасілі шмат гасцей: і з вобласці, і з Літвы. Прыехала сем дырыжораў з усёй Беларусі, шмат музыкаў і творчых людзей.
Старшыня Маладзечанскага райвыканкама Аляксандр Яхнавец быў ажно на дзвюх прэм’ерах.
– Мне з Літвы потым патэлефанавалі, – прыгадвае спадар Рыгор, – сказалі, што паставіў другі помнік Агінскаму.
Частку касцюмаў для артыстаў шылі на грошы гранту, які праект атрымаў ад вобласці. Атрымалася пашыць касцюмы ўсім салістам. Яшчэ частку бралі з оперы “Яўген Анегін”, дзеянні ў якой таксама адбываюцца ў 18 стагоддзі. Для гэтай оперы яшчэ раней пашылі 250 касцюмаў.
Пад заказ у Мінску рабілі і банер з краявідамі Залесся тых часоў. Таксама мэблю і іншыя сцэнічныя атрыбуты.
– Цяпер нам прапануюць увогуле зрабіць тэлевізійную версію, – кажа спадар Рыгор. – Думаем і аб яе канцэртным выкананні, каб можна было з ёй выехаць за мяжу. Ужо зацікавілася операй Гродзеншчына, прапануюць нам выступіць на іх сцэне.
На думку Рыгора Сарокі, опера ў нашым горадзе – добрая падстава зрабіць яго культурнай сталіцай вобласці ў наступным годзе:
– Опера прагучала паўсюль. Дзякуючы ёй расце і аўтарытэт горада.
Дзяўчаты змагаліся за сукенкі
Перад операй быў гарачы час: рэпетыцыі, якія доўжыліся ледзь не цэлы дзень з перапынкам на абед, стварэнне вобразаў.
Сукенкі дзяўчатам хору дасталіся розныя: каму бальныя з пышным нізам, каму не пышныя і больш простыя. Кожная ж хацела выглядаць як мага лепш і імкнулася “адваяваць” сабе самую прыгожую.
Шмат часу пайшло і на прычоскі ды макіяж, без якіх не створыш вобраз дамы 18 стагоддзя. Пасля прэм’ер некаторым давялося доўга расчэсваць шалёныя начосы.
І хоць дзяўчатам давялося не соладка, ім было для каго старацца.
Настасся РОЎДА,
